Doktorsdraumurinn

Fæ fiðrildi í magann þegar ég sé auglýsta spennandi doktorsstyrki í einhverjum skólum í útlöndum - ég er áskrifandi af ýmsum síðum og fæ því sent nokkru sinnum í viku einhver ægilega spennandi tilboð um styrki. Reyndar eru flest þeirra verulega utan þess ramma sem ég hef einhverja hæfileika á. Til dæmis virðist endalaust vanta stjarneðlisfræðinga, kjarnorkusérfræðinga eða jafnvel einhverja sem eru sérhæfðir á sviði sjávarfalla.

En stundum læðist inn einn og einn styrkur sem er eins og hannaður fyrir mig og mitt áhugasvið. Ég býð tækifæris. Set stefnuna á greinaskrif og kennslu næsta árið og safna í sarpinn. Geri svo dúndurumsókn eftir um það bil ár og fæ styrk aldarinnar (kallast þetta ekki að setja sér markmið annars - eða er þetta meira svona óskyhyggja?).

Hvort heldur sem er, þá er ég alltaf jafn spennt fyrir framhaldinu og finnst ég ekki alveg búin að ná markmiðunum fyrr en ég klára PhD og næ að dýpka mig enn frekar í rannsóknum og sérhæfingu um borgaravitund og menntun. Slíka dýpkun og sérhæfingu er ekki mögulegt að ná fram nema að fá borgað fyrir það að rannsaka. Nám og kennsla fléttast enda alltaf saman á endanum og þannig lít ég á doktorsnámið - sem þriggja ára (lágmarks) vinnusamning við ákveðinn háskóla og fræðasviðið í heild sinni. Síðan er maður svo skandinavískur í hugsun að fjölskyldan verður samt að fá sinn skerf og rúmlega það og þess vegna lít ég til þess að doktorsnámið mitt geti boðið upp á fæðingarorlof, lífeyrisréttindi og sjúkratryggingar. Þetta er alls ekki sjálfsagt í flestum löndum öðrum en Norðurlöndum. Prófessorinn minn á Spáni tók til dæmis framan fram yfir börn og sagði það einfalt reiknisdæmi þar í landi. Ef þú ætlaðir að klára doktorspróf, fá góða stöðu við virtan háskóla og geta sinnt rannsóknum (ráðstefnum, skrifum, erindum og öllu sem því fylgir) þá eignastu ekki börn. Ef þú eignast börn þá sættiru þig einfaldlega við minna (eða nærð þér í kall sem fær að sinna sínum frama á meðan þú sinnir barninu).

En ég eins og flestar íslenskar konur á mér draum um að geta gert bæði og vinn því jafnt og þétt að því markmiði að finna leiðir og lausnir sem leyfa mér að njóta þess að vinna að skemmtilegu og krefjandi starfi auk þess að eiga gæðastundir með maka og fjölskyldu. Vamos a ver!

Huggulegheit að vanda...

Skruppum í ótrúlega vel heppna aðventuferð til Svíðþjóðar. Stokkhólmur er falleg borg - óþarflega köld kannski akkúrat á meðan við heimsóttum hana enda kaldasta tímabil í sögu Svíþjóðar síðan veðurmælingar hófust að sögn RÚV. Kuldinn kom hins vegar ekki að sök enda nutum við yndislegrar gestristni Hildar og Hjartar og höfðum það huggulegt bæði innan dyra sem utan. Drukkum jólaglögg, borðuðum piparkökur með gráðosti, fórum á söfn, kíktum óvenjulítið í búðir en vorum þeim mun duglegri að detta inn á kaffihús og veitingastaði.

Oft fannst okkur eins og við værum komin heim enda margt líkt með Danmörk og Svíþjóð. Það fylgdi því notaleg tilfinning að sjá til dæmis ýmsar kunnulegar vörur í kjörbúðinni og að stimpla lestarmiðann. Það er samt líka margt ólíkt og við vorum ekki frá því að stéttsiptingin væri öllu meiri í Stokkhólmi en Kaupmannahöfn. Við rákumst til dæmis varla á litað fólk í miðbænum en úthverfamollin voru hins vegar full af slæðuklæddum konum. Við erum bæði á því að þessi ferð kalli einungis á aðra ferð sem verður þá farin að vori til. Það er vafalaust magnað að upplifa Stokkhólm yfir sumartímann - siglandi á milli allra gullfallegu eyjanna. Þegar gestgjafarnir okkar verða búni að fjárfesta í siglandi farartæki þá pöntum við okkur far hið snarasta.

Við komum síðan bara beint heim í jólin og að venju vorum við dekruð upp fyrir haus í foreldrahúsum. Of stór skammtur af gjöfum, mat og öðrum huggulegheitum. Við erum búin að njóta og erum enn að njóta þess að vera í löngu og góðu jólafríi. Það kemur sér nefnilega vel að vera kennari yfir jólin þar sem við fáum bæði gott frí milli jóla og nýárs. Að vanda nýtist fríið reyndar helst til þess að undirbúa sjúkrapróf og komandi önn. Við byrjum síðan aftur að kenna 4. janúar (afmælisdagurinn hennar mömmu). Ég lýk haustönninni í Keili á fyrstu tveimur vikunum í janúar og starta síðan nýju námskeiði í BA náminu í uppeldis- og menntunarfræðinni í Háskólanum í janúar. Ég tek við námskeiði sem á sér sérstakan stað í "námshjartanu" mínu. Námskeiðið heitir "samskipti í uppeldis- og fræðslustarfi" og er eitt af skyldunámskeiðunum í uppeldisfræðinni. Það gaf mér svo mikið að sitja þennan kúrs á sínum tíma að ég er hálf nervus að taka við kennslunni núna - enda vil ég að nemendur fái tækifæri til að upplifa námsefnið á jafn jákvæðan hátt og ég gerði á sínum tíma. Ég hlakka að minnsta kosti til að fá að fara í gegnum skemmtilegt og krefjandi efni með hópi BA nema.

...já það er margt að hlakka til á nýju ári!

Spænskir siðir = íslenskur vandræðagangur

Alla tíð hef ég staðið mig að því að hlægja pínulítið inní mér að fólki sem er að flytja aftur til Íslands eftir að hafa búið um tíma í útlöndum og er þá allt í einu komið með rosa hreim, segist ekki muna íslensk orð eða talar í sífellu um hvernig hlutirnir voru nú gerðir í útlandinu... Það er semsagt eins og aumingjans fólkið eigi í ægilegum erfiðleikum með að aðlaga sig að íslenskri menningu (þrátt fyrir að hafa átt heima hér á landi bróðurpartinn af lífinu).

Síðan gerist það, eftir að við komum heim til Íslands eftir einungis rúm 2 ár í útlegð, að ég stend mig í sífellu að því að sletta einhverju á spænsku eða ensku og finnst ég ekki finna íslensku orðin. Ég roðna alveg niður í tær og hundskammast mín þegar ég heyri sjálfa mig segja: “Æ ég man ekki alveg íslenska orðið”. Ég fékk líka smá hnút í magann þegar Lalli spurði mig að því um daginn hvort ég væri viss um að mamma og pabbi skyldu allt sem ég segði við þau því helmingurinn af því sem ég segði væri ekki íslenska. Ég sagðist nú halda það! Að minnsta kosti jánkuðu þau alltaf og hlustuðu á mig... Lalli setti bara upp einhvern svip sem hægt var að túlka sem “Einmitt Eva!”.

Verst þykir mér þó þegar ég haga mér ekki alveg eftir tilætluðum en óskrifuðum siðareglum íslenskrar menningar... og til þess að réttlæta ýmislega ósæmilega eða óæskilega hegðun þá hef ég brugðið á það lúalega ráð að skrifa hana alfarið á hughrif mín og reynslu af annarri og ólíkri menningu. Um daginn skrifaði ég til dæmis um passlegt kæruleysi og óskipulag. En upp á síðkastið hefur borið á öllu verri og alvarlegri hegðunarvandamálum.

Fyrir nokkrum vikum fór ég semsagt í einstaklega huggulegt afmælisboð hjá góðri vinkonu minni. Þegar ég kem inn í stofu voru nánast allir veislugestir mættir (er að vinna í þessu með tímasetningarnar). Eðli málsins samkvæmt þekkti ég flest af þessu fólki sem eru vinir mínir eða kunningjar... eða svona þið vitið ég hef allavega séð myndir af þeim á facebook!

Eins og sjálfsagt þykir kyssi ég afmælisbarnið til lukku með daginn og smelli svo líka kossum á fyrsta fólkið sem ég mæti þegar ég kem inn sem voru stelpur sem ég þekki vel en hef ekki séð lengi. Nú, ég held síðan uppteknum hætti og kyssi einn eða tvo stráka sem hafði nú ekkert hitt oft (eða kannski aldrei) áður en vissi svosem alveg hverra manna þeir voru...

Akkúrat þarna, á þessum tímapunkti, skynja ég að yfir stofuna og veislugesti færast gífurleg vandræðalegheit. Þið vitið að mannfólkið er búið þeim kosti að geta upplifað tilfinningar annarra (kallast empathy) og þessvegna gráta til dæmis lítil börn ósjálfrátt ef þau heyra önnur börn gráta. Þannig leið mér í um það bil 10 sekúndur. Ég fann vandræðatilfinninguna hellast yfir mig og upplifði hvernig veislugestir voru farnir að hugsa: Jeminn ætli hún kyssi MIG næst!

Nú, þar sem ég er ekki ungabarn og get hrist af mér samhyggðina hægi ég aðeins á mér í kossaflensinu en segi síðan stundarhátt með smá afsökunartón í röddinni: “Ég kyssi bara alla fyrst ég er byrjuð....” (síðan hlæ ég smá til að reyna að gera gott úr þessu).

Þetta virtist sem betur fer virka þar sem andinn í stofunni varð aðeins léttari og fólki fannst það kannski geta undirbúið sig fyrir komandi koss á kinn(!). Síðan hélt ég uppteknum hætti og kyssti restina af veislugestum eldsnöggt á kinnina og reyndi að láta þetta ekki alveg eyðileggja veisluna.

Þeim sem virtust hvað mest brugðið yfir þessum atgangi héldu sig í hæfilegri fjarlægð frá mér það sem eftir lifði að veislunni og seinna heyrði ég útundan mér að einhverjir voru greinilega ennþá að jafna sig þar sem fólk talaði saman inni í stofu “já hún kyssti víst bara ALLA þegar hún kom”.

Þessi veisla er því miður ekkert einsdæmi hvað varðar óviðeigandi snertingu, kossa eða innileika af minni hendi. Fyrir nokkru síðan hitti ég til dæmis fólk í IKEA sem ég hafði ekki hitt í mörg ár og kyssti þá strákinn (sem ég þekki ágætlega) á kinnina þegar ég heilsaði honum. Konan hans (sem ég þekki hins vegar ekki) varð auðvitað yfirmáta vandræðaleg og hann ennþá frekar. Ég áttaði mig ekki á þessum mistökum fyrr en kossinn var yfirstaðinn og skaðinn skeður.

Héðan í frá tek ég mig taki og hef í heiðri íslenska handabandið og hæfilega fjarlægð frá náunganum!

Tilhlökkun og jólakúla

Við erum orðin ansi spennt fyrir aðventuferðinni okkar í ár. Það verður í fyrsta skiptið sem ég fer til Svíþjóðar og ég sé fram á ekta sænska jólastemmingu. Ég er smá vafa með hvort ég eigi að klára jólagjafakaupin fyrir ferðina eða ekki. Það er ansi freistandi að segjast ætla að kaupa allt í H&M en raunin er samt sú að ég mig langar ekkert sérstaklega til að þræða búðirnar alla dagana með sífellt stækkandi kúlu framan á mér.

Kúlan er orðin að algjöru fyrirbæri finnst mér. Þar inni iðar allt af lífi og fjöri, spriklum og spörkum og mér finnst stundum eins og kúlan sé einhverskonar sjálfstætt "unit" framan á mér sem tengist mér sjálfri ekkert sérstaklega mikið. Ég er farin að finna töluvert fyrir aukinni þyngd framan á mér og sárvorkenni því fólki sem dagsdaglega ber utan á sér aukakíló.

Ef ég lyfti undir bumbuna núna þá finn ég hvernig léttir á bæði lífbeini og mjóbaki. Þar sem aukakílóin mín í dag eru ekki mitt "venjulega" ástand þá finn ég mikinn líkamlegan mun á mér og geri mér mjög vel grein fyrir því hversu mikilvægt það er að halda góðri heilsu og líkamlegum styrk bæði fyrir, á meðan og eftir meðgöngu.