Ferðalagið og fólkið

Eftir einungis vikudvöl í Malaví er óhætt að segja að við litla fjölskyldan höfum öðlast nýja sýn á lífið – eða að minnsta kosti fengið að kynnast nýju og ansi hreint öðruvísi lífi. Lífi sem við hlökkum til að kynnast betur, læra betur á og lifa. Við lögðum af stað fyrir rúmri viku síðan frá Íslandi, áttum yndislegt pitstop í Stokkhólmi hjá góðum vinum. Hlóðum batteríin í sænsku Indian summer. Við erum ennþá að taka fyrstu skrefin hvað varðar vinnu, húsnæði, bílamál, leikskólamál og öllu því sem snýr að daglegu lífi. Við tókum strax þá ákvörðun að anda afar rólega í gegnum þessa fyrstu daga enda mikið að taka inn og margt að hugsa um. Þar að auki gerast hlutirnir á örlítið öðrum hraða en við erum vön og því mikilvægt að „sýna biðlund“ eins og Hera Fönn er vön að predika.

Fyrsta upplifun okkar af borginni Lilongwe og íbúum hennar var mjög góð. Ég fékk reyndar örlítið í magann þegar við flugum yfir Malaví og út um gluggann blasti við ekkert nema eyðimerkurlegt rautt og bleikt landslag og síðan vatnið endalausa sem, meira að segja úr lofti, lítur út fyrir að vera úthaf. En Malavívatn er einmitt 11 stærsta stöðuvatn í heimi og það 3ja stærsta í Afríku. Við vatnið finnast hvítar strendur og litlir sjarmerandi strandbæir. Við stefnum á að heimsækja það fyrr en síðar – enda ekki nema um það bil klukkutíma akstur úr borginni og niður að vatni.

Við lentum hér í  Lilongwe um hádegisbil eftir töluvert langt ferðalag frá Stokkhólmi til Eþíópíu og þaðan frá Eþíópíu til Malaví. Í Eþíópíu var bæði kalt og rigning en í Malaví tók á móti okkur notalegur andvari og 25 stiga hiti. Okkur leið því strax mjög vel í landi eldanna – hjarta Afríku. Hitinn hefur farið heldur hækkandi síðan við komum og við finnum ágætlega fyrir því að vera frá Íslandi, alls óvön hækkandi hitastigi á þessum tíma árs. Kvörtum ekki! En nóg af veðri – enda er það ekki sérstaklega krassandi umræðuefni í landi þar sem veðrið breytist um það bil einu sinni á ári. Mannlífið, umhverfið og menningin eru hins vegar óþrjótandi uppspretta umræðu hjá okkur þessa fyrstu daga.

Við fengum allar töskur og kerruna hennar Heru Fannar heilu og höldnu á vellinum í Malawi okkur til mikillar gleði. Glæru loftþéttu geymslupokarnir okkar vöktu reyndar ákveðnar grunsemdir og við vorum spurð að því hvort við ætluðum nokkuð að selja fötin á svörtum markaði. Segir kannski eitthvað um það hversu mikið af fötum við töldum okkur þurfa að taka með okkur (!) Við útskýrðum samviskusamlega að við værum að flytja til landsins og værum í heiðvirðri vinnu hjá UNICEF. Þá fengum við bara stórt bros og „Welcome to Malawi“ sem hefur heyrst mjög oft síðustu daga. Við vorum síðan sótt af hinum yndæla og hlátumilda Steve sem er einn af bílstjórum UNICEF. Steve skutlaði okkur heim til Huldar sem er íslensk splunkuný vinkona okkar hér í Lilongwe. Huld bauðst til að hýsa okkur litlu fjölskylduna á meðan við værum að koma undir okkur fótunum og fyrir það erum við henni óendanlega þakklát. Það var einstaklega notalegt að koma strax inn á heimili í stað hótels og að eiga strax fastan punkt í nýrri og örlítið ruglingslegri tilveru. Það hefur líka verið yndislegt fyrir Heru Fönn að fá strax öruggt og vinalegt umhverfi til að aðlagast í. 

Það tók ekki nema hálftíma að keyra frá flugvellinum heim að húsinu okkar - sem er til marks um hversu langan tíma það tekur að breyta heimsmynd fólks. Litirnir, fólkið – ó allt fallega fólkið – umferðin, tréin, fuglarnir, lyktin. Hlaupandi skólabörn í bláum búningum, konur með stór vatnsílát og mörg kíló af bönunum á höfðinu, heil fjölskylda á einu reiðhjóli, strákahópar undir tré, lítil börn á baki mæðra sinna, menn og konur að elda við opinn eld, unglingar á mótórhjólum, breiður af fjólublám og rauðum trjám, fólk að vinna, heilu fjölskyldurnar við vegkantinn. Orðin duga eiginlega ekki til og lýsingin verður tæplega til marks um það sem fyrir augun bar. Við vorum þreytt en ákaflega spennt fjölskylda sem kom sér fyrir í fallegu húsi uppi á hæð hér í hverfi 43 í Lilongwe.