Fyrsta vikan í janúar: þung augnlok

Fyrsta vikan í janúar hefur verið ansi löng. Augnlokin voru að minnsta kosti aðeins þyngri í morgun en oft áður svona rétt fyrir sex sem er alvanalegur fótaferðatími hjá okkur. Ég var líka orðin frekar glaseygð upp úr klukkan fimm við tölvuskjáinn á skrifstofunni í dag. Það verður ansi notalegt að hætta snemma í vinnu á morgun og eiga helgarfríið framundan. Annars verður voða gott að komast aftur í rútínu þegar við erum búin að venjast fótaferðartímanum aftur. Hera Fönn var skínandi glöð með að komast í leikskólann aftur og syngja á hverjum morgni: Hello, good morning everybody we are so happy to see you! 

Nú eru rólegheitin sem einkenndu skrifstofuna mína um jólin að syngja sitt síðasta... Ég spái því að í næstu viku fjölgi tölvupóstum um helming og neyðartilfellum fjölgi ansi hratt. Ég er búin að nýta þennan frekar rólega tíma til að komast yfir ýmislegt sem hefur annars setið á hakanum. Það er stundum voða gott að vera einn á skrifstofu sem að öllu jafna er eins og umferðarmiðstöð. Það er ýmislegt sem ég ætla að vera búin að koma í verk áður en ég fer í fæðingarorlof og mig grunar að panikið komi eins og vanalega svona um það bil korter í brottför. Nú finnst mér eins og flest sé í góðum skorðum en síðan kemur að því að fara og þá finnst manni eins og allt sitji á hakanum. Það er nú samt bara þannig að flest erum við á engan hátt ómissandi og verkefnin því yfirleitt í góðum höndum - sama hver er á staðnum.

Í vinnunni er ýmsilegt skemmtilegt framundan í (svona fyrir utan almenn skýrsluskrif og ársplanleggingar sem einkenna oft tímann eftir áramót). Í byrjun febrúar ætlum við að fagna 50 ára veru sameinuðu þjóðanna í Malaví með því að safna saman stórum hluta starfsfólks hinna ýmsu UN stofnanna - sameinast í tveimur skólum sem þarfnast mikilla viðgerða og taka þá í gegn. Við ætlum semsagt að mála skólana að innan og utan í anda ´child friendly school´ hugmyndafræðinnar sem UNICEF stendur fyrir, planta trjám og leggja áherslu á að gera umhverfið barnvænt og fallegt. Þetta er svona framtak sem er ekki endilega stórt í sniðum en hefur fallegt og gott hugmyndafræðilegt gildi og sameinar krafta allra UN stofnanna í Malaví. 

Í febrúar verður líka áhugaverð kynning á viðamikilli rannsókn á ofbeldi gagnvart börnum í Malaví - Violence Against Children - þar sem fjallað verður sérstaklega um niðurstöður rannsóknarinnar í tengslum við ofbeldi í skólum, af hendi kennara, skólafélaga eða á skólalóð. UNICEF studdi þessa rannsókn bæði í gegnum menntadeildina mína og í gegnum Child Protection deildina. Við erum með sérstakt prógram í gangi núna hjá UNICEF þar sem kraftar þessara tveggja deilda eru sameinaðir í markvissri vinnu þar sem áherslan er á að fyrirbyggja og draga úr kynbundnu ofbeldi, ofbeldi innan veggja skólans (bæði af hendi kennara og nemenda) og ofbeldi á skólalóð. 

Annars er það helst að frétta að jólin okkar fengu skemmtilega framlengingu þegar jólapakki barst frá Íslandi í gærdag (póstlagður ca 4 vikum fyrr). Hann innihélt dásamlegt góðgæti, góðar bækur og fallega hluti fyrir Heru Fönn. Hún fékk meðal annars ævintýrið um Ronju ræningjadóttur á hljóðbók og hefur setið alveg stjörf við í allan dag og hlustað. Fjarþjálfunin hans Lalla stækkar jafnt og þétt sem er ekki skrýtið þar sem hann er svo ótrúlega áhugasamur um efnið og kúnnana sína. Síðan er hann líka búin að uppfæra allt kerfið á ensku og getur þess vegna tekið enska kúnna líka. Það er strax farið að spyrjast út. Litla systir stækkar líka jafnt og þétt. Kannski bara frekar hratt svona miðað við fyrri meðgöngu - en það er víst bara eðlilegt. Ég fer í næsta vaxtarsónar um miðjan febrúar og þá fáum við að vita með vissu settan fæðingardag... sem hefur rokkað aðeins á milli 20. apríl og 2. maí. Við sjáum hvað setur þegar nær dregur. 

Í febrúar stefnum við skötuhjú á síðasta rómó ferðalagið okkar í bili. Ætlum að tríta Heru Fönn með næturpössun (sem henni finnst ekki leiðinlegt) og heimsækja te- og kaffiekrur sem kallast Huntingdon House í suðurhluta Malaví. Þar ætlum við að njóta huggulegheita í rúman sólarhing og safna orku fyrir komandi ferðalag heim til Íslands og fjölskyldufjölgunina. Við setjum síðan stefnuna á heimferð í byrjun mars ef allt gengur upp í samabandi við vinnu og fæðingarorlof. 

Jæja nú er að smella út jógadýnunni og starta prenatal pregnancy jóga-appinu... og kannski gæða sér á lakkrísdraumi beint frá Íslandi.  

Árið 2014

Það er óhætt að segja að síðastliðið ár hafi verið ansi viðburðarríkt og ekki á allan hátt venjulegt fyrir okkur litlu fjölskylduna. Ferðalög og vinna, og þetta tvennt í bland, settu svip sinn á árið. Ársins verður líka minnst sem árs aðlögunar, lærdóms, reynslu og þroska. Ég hef á tilfinningunni að með tímanum verði liðið ár og það sem er í vændum sterkari og áhrifaríkari í huga okkar en við gerum okkur endilega grein fyrir akkúrat núna.

Árið hófst með frábærri safaríferð með mömmu og pabba þar sem við féllum algjörlega fyrir töfrum Afríku. Það er eitthvað alveg sérstakt við það að njóta þess að horfa á sólina setjast í miðjum þjóðgarði, sneisafullum af framandi dýrum. Kyrrðin, lyktin, birtan og umgjörðin skapa ótrúlegt augnablik sem verður seint eða aldrei máð úr minni fólks. 

Að eiga og eignast vini er ómetanleg gjöf og við erum svo heppin að árin okkar eru yfirleitt mörkuð af bæði gamalli og nýrri vináttu. Við eyddum til að mynda stórum hluta ársins í ferðalög um Malaví með bæði nýjum og gömlum vinum. Við nutum þess að vera á framandi slóðum og kynnast einstakri fegurð og náttúru Malaví. Styttri og lengri ferðalög niður að vatni, út á eyjur og upp í fjöllin voru án efa með ríkari upplifunum á árinu. Hluti af því sem fór í reynslubanka Heru Fannar á liðnu ári var meðal annars að sigla ansi nálægt krókódílum, fræðast um og fylgjast með flóðhestum, ljónum, gíröfum, fuglum, antilópum og hýenum (sem hún heldur einstaklega upp á), læra að vara sig á sporðdrekum, snákum og köngulóm, baða sig og læra að synda í vatni stjarnanna (Lake of Stars eins og Livingstone nefndi það), læra og lifa í fjölmenningarlegu umhverfi þar sem allir hafa sína sögu, sín sérkenni og eiga sér ríka og mikilvæga menningu og síðast en ekki síst að njóta þess mikla frelsis að fá að vera berfætt á hverjum degi í hlýrakjól! 

Við erum óskaplega þakklát fyrir heimsóknirnar á árinu frá pabba, mömmu sem kom tvisvar, Maríu frænku sem kom og aðstoðaði heilan helling í mánaðardvöl og að lokum Garðabæjarfjölskyldunni sem hikar aldrei við að láta draumana rætast! Við skiljum svo ósköp vel að það er ekki á allra færi að hoppa yfir hálfan hnöttinn en vonum að þeir sem létu slag standa hafi upplifað eitthvað alveg sérstakt, ógleymanlegt og ómetanlegt. 

Það var líka ýmislegt sem reyndi á okkur í sambandi við veru okkar hér í Malaví á liðnu ári þrátt fyrir yndisleg ferðalög, minningar og upplifanir. Vinnulega þurftum við bæði að stíga vel út fyrir þægindarrammann og láta reyna á nýja hæfileika, aðlögunarhæfni, þrautseigju og sveigjanleika. Umhverfið var oft á tíðum afar krefjandi, framandi og óskiljanlegt á köflum. En svo lifir sem lærir og það höfum við svo sannarlega gert. Það er margnotaður frasi innan UNICEF að þú þurfir að vera einstaklega góður að synda ef þú ætlar að komast af innan stofnunarinnar. Ég held að það eigi ekki bara við um UNICEF heldur almennt þegar fólk hendir sér í jafn djúpa laug og við gerðum með því að flytjast til Malaví og hefja algjörlega nýtt líf. Við hjónin höfum aldrei verið sérstaklega rómuð fyrir raunverulega sundhæfileika  - en í þessari samlíkingu held ég að við séum ansi hreint ágætlega fær. Við höfum ákveðið að með hverri hraðahindruninni, sem hafa verið óteljandi í framandi landi, hljóti að felast reynsla og tækifæri. Þannig höfum við siglt í gegnum liðið ár og stöndum vonandi uppi sem örlítið betri manneskjur fyrir vikið. 

Næsta ár verður ekki síður stútfullt nýrri reynslu. Fjölskyldan stækkar um páskaleytið þegar litla systir Heru Fannar kemur í heiminn. Fæðing og orlof eru plönuð á Íslandi í öruggum faðmi fjölskyldu og vina. Samningurinn minn við UNICEF verður svo framlengdur um ár eftir að fæðingarorlofinu lýkur og við snúum því aftur til Malaví og stefnum á að fá að læra áfram af landi og þjóð fram til haustsins 2016. Við hlökkum til en reynum líka að lifa í núinu, njóta augnabliksins og samverunnar.